Toen we Mickey in januari hebben moeten laten inslapen, heeft het maanden geduurd voordat ik dat los kon laten. Fotografie boeide me helemaal niets meer op dat moment. Mickey was mijn grote muse, en die was er niet meer...
Pas maanden later begon het gevoel voor fotografie weer een beetje terug te komen. Ik huurde een paar lenzen en oefende daar mee met Skye. Ja hoor, het kriebelde weer!!
En toen kwam corona...
Tijdens de eerste coronagolf voelde ik er niet zo veel voor om te fotograferen. Ik wachtte wel tot het voorbij was (little did we know 😶).
Maanden later kwam Finnley in ons leven. Een frisse wind. Vol goede moed ging ik het avontuur aan. Het neefje van Mickey, dat moest goedkomen. En stiekem vond ik het toen ook wel fijn dat de fotografie even op een laag pitje stond. Dan kon ik me helemaal op de pup focussen (no pun intended).
Toen Finnley er net was, was de coronagekte op een laag pitje, en stroomden de aanvragen voor workshops opeens binnen. Gelukkig was dit nog te doen met die pup erbij.
Hoewel Finn het neefje van Mick is, en hij in het begin heel erg op onze brombeer leek, is daar niets van gebleken. Pure terror, zo noemden we hem. Het was een óntzettend drukke pup, die heel snel overprikkeld raakte en dan doorsloeg (tot in het agressieve toe). Hier zijn we heel intensief mee aan de slag gegaan en inmiddels is hij 75% rustiger dan dat hij was. Helemaal rustig zal hij niet worden, gok ik, maar dit is al een hele vooruitgang.
De komende maanden zitten we in de puberfase met Finn, dat hebben we alweer gemerkt. Ook deze maanden zullen dus even intensief worden.
Al met al kan ik zeggen dat 2020 een heel intensief honden-jaar is geweest voor mij, maar niet zo'n intensief fotografie-jaar. Met de komst van een nieuwe camera in november/december hoop ik het fotografievirus weer op te laaien.
In 2021 gaan we er weer tegenaan!