Op 13 mei 2008 hebben we Mickey opgehaald. Hij was toen een bolletje dons en om op te vreten. 8 weken oud en klaar om de wereld te verkennen. Mijn eerste hond. De hond waar ik al zo lang op gewacht had.
Als pup was al duidelijk dat hij een heel rustig en wijs karaktertje had. Hij leerde alles heel snel en kon goed duidelijk maken wat hij bedoelde. Als de waterbak leeg was, liep hij er als pup al naartoe en bewoog hem dan, zodat wij konden horen dat we het bakje moesten vullen.
De eerste camera
In 2011 kocht ik mijn eerste camera. Het was bedoeld voor een schoolreis en om thuis 'professionele' foto's te maken van Mickey. Voorheen deed ik dat met compactcamera's of met mijn telefoon. Met die camera kon ik vast veel betere foto's maken en Mickey was toen al een gewillig model.
Wageningen
Helaas verloor ik snel de interesse, maar in 2014 kwam Mickey bij me op kamers wonen. In 2013 was ik begonnen met de studie Dierwetenschappen in Wageningen en daarvoor moest ik op kamers. De afstand was te groot om elke dag heen en weer te rijden.
De eerste kamer had een eigen keukentje maar een gedeelde douche en was onderdeel van een lange gang met andere kamers. Niet echt geschikt voor een hond. Toen ik echter eind 2014 een andere, zelfstandige kamer kreeg, met keuken en eigen douche én een dakterrasje, was het wel geschikt. Mickey kwam in december 2014 bij me wonen en ik kon niet blijer zijn.
Fotografie
In januari 2015 zag ik een aanbieding van een nieuwe lens. Ik besloot hem te kopen zodat ik nóg professionelere foto's kon maken van Mickey. Toen pas ben ik me gaan verdiepen in de fotografie. Waar waren die letters bovenop voor? Blijkbaar was er nog iets anders dan de automatische stand? Ik ben me gaan inlezen en er ging een wereld voor me open. Ik heb uren, dagen, weken achter elkaar zitten lezen en video's gekeken over fotografie. Het fascineerde me enorm. Blijkbaar maakte die camera helemaal geen professionele foto's, maar moest ik zelf alles gaan instellen en zo tot een goed resultaat komen.
Natuurlijk kun je blijven lezen, maar fotografie gaat vooral om dingen uitproberen en oefenen. En daar kwam Mickey weer bij kijken. Tijdens alle uitlaatbeurten ging de camera mee en poseerde hij gewillig. Hij kreeg immers koekjes en snoepjes.
Door zijn rustige karakter bleef hij altijd goed zitten. De commando's kende hij ook uitstekend, en dus kon ik hem in alle bochten wringen. Hij vond alles best. In de modder liggen? Over een boomstam springen? In een emmer zitten? Snoepjes vangen? Alles deed hij zonder mokken.
Een pupje?!
In 2016 verhuisde ik weer naar een andere kamer. Dit keer waren het 2 kamers; een woonkamertje en een slaapkamer. Ook dit keer zat er een dakterras bij. De uitgelezen kans om er een pup bij te nemen. Al vanaf Mickey jong was, wilde ik een tweede hond, maar thuis vonden ze dat geen optie. In Wageningen, met mijn eigen 2-kamer appartementje, en tijd zat (naast de studie), kon het wel.
Aanvankelijk ging ik eigenlijk voor een reutje, máár ik zou Mickey laten kiezen. Bij de fokker hebben we Mickey in een aparte ren gezet en zetten we er een reutje en een teefje bij. Die vonden mij toch interessant! Maar Mickey moest er niks van hebben. Nog een reutje erbij. Ook deze werd helemaal hyper toen hij mij zag, maar Mickey zat in een hoekje en wilde bijna weg.
Moest ik dan kiezen? Alle reutjes vonden mij superleuk, maar waren duidelijk veel te druk voor Mickey. We besloten nog een teefje te halen, de reutjes bleven ook in de ren. De fokker kwam aan met het teefje en Mickey heeft haar niet meer uit het oog verloren. Vanaf het moment dat ze in de ren zat, stond Mickey naast haar. Toen ze met haar broertjes speelden, hield hij haar constant in het oog. Dit was duidelijk voorbestemd!
Skye
En zo geschiedde het en haalden we een aantal weken later Skye op. Ik had toen zomervakantie en kon alle aandacht aan de nieuwe pup geven. Zo leuk als Mickey haar eerst vond, zo raar vond hij haar nu. Het heeft even een weekje geduurd, en hij heeft even flink zijn grenzen aan moeten geven, maar daarna waren ze de beste maatjes en hebben ze de tijd van hun leven gehad. Ze waren altijd samen, speelden samen, aten samen, sliepen samen. Het was echt de perfecte match.
Met Skye erbij ging fotografie een nog grotere rol spelen. Ik heb me toen helemaal verdiept in studiofotografie en Mickey en Skye wisten al wanneer de studio klaar was dat ze mochten poseren. Ze waren vaak zat in de studio te vinden, in de hoop dat ik dan zou volgen en ze weer mochten poseren. Het was soms duwen wie eerst mocht.
Bijna elke dag gingen we naar het bos. Ze kenden de route helemaal. Lekker 5 tot 10km lopen en thuis weer plat. Prachtig vonden ze het!
2017
Eind 2017, toen ik klaar was met mijn studie, ben ik weer thuis gaan wonen. De studiofotografie ging niet meer, maar de buitenfotografie werd toen mijn passie. Het ging steeds beter en de honden vonden het ook helemaal top. Lekker buiten zijn, nieuwe plekken ontdekken én poseren. Blijer kon je ze niet maken.
2019
Door de jaren heen merkten we wel dat Mickey ouder werd, maar hij was nog wel vitaal. Tot februari 2019, toen hij opeens veel ging drinken en binnen plassen. Na urine- en bloedtests kwam eruit dat hij nierfalen had. Daar zou met een nierdieet nog jaren mee te leven zijn! We maakten ons dus niet heel ongerust.
Het eerste dieet viel niet goed, wat met zijn zwakke maag niet zo gek was. Hij kreeg er maagzuur van en ging daardoor alleen maar meer drinken en plassen. Het tweede dieet ging al een stuk beter.
Lever?
In april ging het helaas toch weer slechter. Weer naar de dierenarts en alle waardes laten testen. Dit keer waren zijn leverwaardes heel slecht. De dierenarts kwam eigenlijk met heel slecht nieuws: Het was waarschijnlijk een levertumor. Hoe lang hij nog te leven had wist ze niet. We konden eventueel nog een echo maken om meer informatie in te winnen en dat hebben we gedaan.
Tijdens de echo kwam er echter iets anders naar voren. Zijn lever was helemaal schoon, alleen zijn galblaas was flink ontstoken. We kregen sterke antibiotica mee en na 3 weken was hij er weer vanaf.
Ogen
Het hield niet op voor Mick. In juli zag ik dat hij steeds met zijn linkeroog kneep. Als hij tegen het licht keek, werd het erger. Wéér naar de dierenarts en ja hoor: het netvlies liet los en brokkelde af. Met zijn linkeroog zag hij alleen nog maar contrasten en schaduwen. Zijn rechteroog was beter, maar het kon zomaar gebeuren dat ook dit oog werd aangetast. In beide ogen had hij ook staar.
Diabetes Insipidus
Ook dit was niet het laatste voor Mickey. In augustus ging het weer slechter. Hij dronk weer veel meer en plaste ontzettend veel. Na een test bleek dat zijn soortelijk gewicht van het urine extreem laag was. Een dag testen bij de dierenarts en hij bleek Diabetes Insipidus te hebben. Dit betekent dat zijn hersenen niet genoeg ADH (plashormoon) aanmaken zodat zijn urine niet concentreert.
We kregen tabletten mee, maar die hielpen niet. De dierenarts vertelde al dat dit zijn laatste redmiddel was. In september kwam dan ook het verlossende woord: je kunt beter afscheid van hem nemen. Dit kon ik echter niet verkroppen en op internet had ik nog een ander medicijn gevonden. Dit hebben we eerst nog geprobeerd. En wat bleek? Het werkte fantastisch! Mickey's waardes waren weer perfect en hij dronk en plaste weer normaal.
Poot
We dachten overal van af te zijn, maar toen begon hij met zijn voorpoot te slepen: artrose. Hij sleepte er zo erg mee dat hij zijn nagels volledig had afgeslepen en regelmatig lag er dus een spoor bloed door de woonkamer. Wandelen ging dus niet meer...
Eind 2019
Eind 2019 stapelde alles een beetje op. Zijn nieren en diabetes waren onder controle, maar zijn poot, ogen, oren (hij werd doof) en verstand (hij werd heel erg dement) gingen zienderogen achteruit. Regelmatig liep hij rondjes door de kamer, had hij moeite met dingen en mensen herkennen, en stond hij soms in een hoekje. Hij staarde vaak voor zich uit.
Door de artrose kon hij minder bewegen. Van het nierdieet was hij echter veel aangekomen. Dit extra gewicht was weer slecht voor zijn artrose en zo kwam hij in een vicieuze cirkel. Samen met zijn blindheid, doofheid en dementie was het klaar. We zagen hem achteruit gaan.
Overdag, op mijn werk, dacht ik de hele dag aan hem. Thuis zat ik de hele tijd bij hem. Mijn hele leven draaide om Mickey. Ik was verschrikkelijk verdrietig omdat ik wist dat we de keuze moesten maken. Van de dierenarts kregen we een boekje mee: 'zijn we niet te vroeg?'. Na het lezen van dat boekje werd veel duidelijk.
Afscheid
Het eerste weekend van 2020 was verschrikkelijk. Hij had enorme pijn en kon maar geen manier vinden om comfortabel te gaan liggen. We zagen aan hem dat hij helemaal op was en dat we het niet meer konden uitstellen.
We grapten vaak en noemden hem KrakkeMickey. Als we terugkijken, is 2019 een verschrikkelijk jaar geweest voor hem. Hij is overal steeds bovenop gekomen, maar op het einde ging het niet meer.
Maandag 6 januari 2020 is de dierenarts langs gekomen. Om 11:15 is Mickey ingeslapen in mijn armen. De moeilijkste beslissing, maar tegelijkertijd de enige juiste. Hij had geen pijn meer.
Mickey was ons zonnetje, onze steun en toeverlaat, ons modelletje en vooral ons maatje. We missen hem nog steeds elke dag.
You were my sunshine My only sunshine You made me happy When skies were grey You'll never know dear How much I loved you But now my sunshine has passed away
Comments